Het PD-gevoel

Meestal overkomt het mij midweeks rond 18.15 uur.
Het komt op als ik de laatste hap van mijn avondeten heb doorgeslikt.

Die onbedwingbare neiging om bladmuziek bij elkaar te grissen.
De check of ik mijn autosleutels in mijn broekzak heb.
Een laatste controle via Google Maps: staat er file bij de Brienenoord?
Maar bovenal de sensatie: het is weer woensdagavond.

Ik noem het ‘het PD-gevoel’.

De laatste tijd gaat het bij mij gepaard met het fluiten van Handel-motieven.
Niet zo verwonderlijk met de Coronation Anthems op het repertoire bij Psallite Deo.
Wat een aanstekelijke muziek is dat!

Bij andere stukken moet ik tijdens repetities af en toe mijn wenkbrauwen fronsen.
Moet ik de koorleden vriendelijk doch dringend verzoeken om thuis te studeren op de noten.
Maar bij deze muziek is dat anders: het daagt uit tot zingen.

Handel heeft het ook wel slim bekeken.
De eerste koorinzet bij Zadok the Priest brengt je gewoonweg in extase.
Hoe euforisch moet dat destijds in Jeruzalem zijn geweest.
Salomo moet zich wel heel erg koning hebben gevoeld…!

Op de automatische piloot door de Heinenoordtunnel rijdend, vraag ik me wekelijks af welke actie er zal worden gehouden.
Wat zal er vanavond worden verkocht om de koorkas te spekken?
Verse sla? Ambachtelijke jam? Vlaardingse IJzerkoekjes?
Zal er weer een taartenbuffet zijn? Hoeveel tijdschriften zullen er zijn verkocht?
Fantastisch, die toewijding van de zangers aan hun koor.

Eigenlijk moet je het zelf meemaken.
Niet alleen proeven van de taart, maar ook van de sfeer.
De smaak van de muziek te pakken krijgen.

Want dat is bovenal wat er gebeurt op woensdagavond.
Met elkaar ervaren hoe geweldig zingen is.
Nieuwe muzikale ontdekkingen doen.
Uitdagingen aan gaan.
Grenzen verleggen.

Ik zou zeggen: kom het ervaren.
Je bent van harte welkom.

Want Psallite Deo is meer dan een koor.
Het is een totaalbeleving.
Een gevoel.

Inderdaad: het PD-gevoel.

1 comment

  1. Tja, als je dit leest heb ik de neiging om met slaapzak, drinken en krachtvoer, op het gras voor de kerk te gaan liggen, tot we daar weer gaan zingen. Iedere keer als ik bij Rhoon langs de Oude Maas fiets of wandel, zie ik die kerktoren van Heinenoord daar tussen de bomen en mijmer ik : ”hoe lang nog, hoe lang nog gaat dit duren”. En zal ik de neiging moeten blijven bedwingen om even over de Oude Maas naar de overkant te zwemmen. Die kerktoren werkt als een magneet en trekt me uit mijn evenwicht. Hoewel slechts een paar jaar lid van PD voelt het als een soort stabiele factor in het leven van iedere week. Muziek bepaalt een behoorlijk deel van mijn leven en deze oratoriumvereniging is hierin hecht geworteld. Dit moet je echt beleven en meemaken. Tot die tijd ga ik regelmatig fietsen door de tunnel naar de Hoeksche Waard om bij die toren in Heinenoord uit te rusten en je gedachten te laten lopen.