Wie had ooit kunnen denken dat Arjen ons nog eens zou dirigeren vanaf een paar opgestapelde pallets, in een loods, op de tocht, en allemaal op afstand van elkaar. Dat een pandemie zo’n enorm effect heeft, zo verstrekkend. Sociale leven plat, lege agenda’s, alles op z’n kop.
Mijn laatste keer zingen bij Psallite Deo was begin februari. Want vlak voordat het virus overstak naar Europa maakte ik met mijn gezin de reis naar de Filipijnen om daar ons jongste kind voor altijd in de armen te sluiten. Dwars door de lockdown in Manila heen konden we als door een wonder terug komen in Nederland op 19 maart. En toen was de corona-ellende in volle hevigheid doorgedrongen in Nederland.
Vanuit Psallite Deo kwam het trieste nieuws dat de geplande concerten moesten worden afgezegd, ook het grote concert waar we ons als koor zo enorm op verheugden; de Coronations Anthems op 30 mei. Repetities opgeschort, geen ontmoetingen met elkaar, en niet meer zingen.
Er werden ZOOM-repetities opgezet met veel enthousiasme en creativiteit door onze dirigent. Maar jongens, wat is het kaal om in je eentje te zingen als je gewend bent aan al die stemmen van je koorgenoten om je heen!
Met de tijd die verstreek werd voorzichtig gefluisterd… is live zingen nog mogelijk voor de zomervakantie? En YES, op 25 juni kwam er weer een PD-crisis mailing dat we zingend de zomer in zouden gaan. We zouden elkaar buiten ontmoeten, op het terrein van koorlid Albert-Jan. Naast de kassen zingen, voor de grassprietjes en elkaar. Of we stevig schoeisel aan wilden trekken. Hoe Hollands kan het haha, met je voeten in de bagger. Maar m’n klaargezette laarzen bleken niet nodig, want de plannen wijzigden.
Dus vorige week woensdag rijd ik via Rijsoord, en daarna via Oostendam richting de Pruimendijk. Toeristische route. Mail niet goed gelezen. Er is een wegafsluiting. Maar uiteindelijk kom ik waar ik zijn moet.
We hebben een ruime loods tot onze beschikking. Kratten hoog opgestapeld langs de wand. En daarvoor ons enthousiaste koor, zigzag, kriskras, op afstand, maar toch bij elkaar. Ik kan niet wachten.
Eerst opwarmen. Met krakende nekwervels wat rek- en strek oefeningen. En dan inzingen! Nou ja, het is meer het stof m’n stembanden kloppen en wat kikkers wegwerken. Tjonge, wat heb ik die repetities gemist. Maar die koorklank, fantastisch!
We zingen met elkaar muziek van Mendelssohn. Drei geistliche Lieder. Die prachtige melodie, en die tekst… Laß, o Herr, mich Hülfe finden, neig’ dich gnädig… Wat komt het toch binnen in je hart hè, als je zingt.
Dapper probeer ik de tocht weg te denken, maar uiteindelijk wint de kou. En zonder stoel om op te zitten, wiebel ik heen en weer om m’n stalbenen te ontlasten. Maar eigenlijk kan het me niet schelen, want ik sta hier weer te midden van Psallite Deo! Samen zingen. Als je een tijdje zonder zingen bent geweest, dan besef je weer hoe kostbaar het is om te kúnnen zingen!
Tijd om bij te praten is er ook. Onder het genot van een lekkere koek, een chocolaatje en een bak koffie. Zo fijn om iedereen weer te zien.
Aan het einde van de avond stapt Annemarie op de kist voor een heuse quiz. Alten vormen een groep, de sopranen evenzo en de alle mannen worden bij elkaar gestopt om ook een groep te vormen. Daar moet trouwens echt aan gewerkt worden hoor. Zo weinig mannen… Wie er uiteindelijk gewonnen heeft? Geen idee, maar we hebben wel hard gelachen. Heerlijk!
Met de muziek in m’n hoofd en in m’n hart scheur ik over de dijk weer terug richting huis. Door het mooie avondzonnetje, neuriënd en nagenietend van het gezelschap van een groep prachtige mensen, die een prachtige hobby delen. Zingen tot eer van God!!
